لذت ناب عشق ورزيدن

فردا گل سرخ ديگري از راه مي‏رسد. اما هيچ نيازي نيست به اين گل سرخ بچسبيد. با چسبيدن به اين گل سرخ حتي ممكن است به شاخه نشستن گل سرخ ديگري را از بين ببريد زيرا دائماً انرژي‏ خود را صرف چيزي مي‏كنيد كه از بين خواهد رفت. ديدن كساني‏ كه هنوز به عشق از بين رفته‏شان چسبيده‎‏اند واقعاً غم‏انگيز است؛ چيزي از آن بيرون نمي‏آيد. قرنها است اين‏گونه به ما آموزش داده‏اند كه عشق واقعي ابدي است و اين كاملاً بي‏معني است، اگر هم واقعي باشد، نمي‏تواند ابدي باشد. واقعيت آني است، تغيير مي‏كند و جرياني دائمي دارد. هرگز نمي‏توان دو بار در يك رودخانه قدم گذاريد. دائماً در حال حركت است. عاشق بايد از چنين جريان پوياي زندگي آگاه باشد. در آن صورت عشق مي‏ورزد در حاليكه نگران گذشته و آينده نيست. اگر لحظه بعد گل هنوز گل داشت، هنوز عطرش بر جاي بود. چه خوب! اما اگر رفته بود خداحافظي كن و برو بدون هيچگونه شكايتي، بدون هيچگونه نارضايتي و ناراحتي زيرا زماني‏كه طبيعت زندگي را درك كردي هيچ يك از اين مشكلات را نخواهي داشت و سپس عشق در وجودت شروع به رشد كردن مي‏كند. ممكن است عشاق تغيير كنند اما رودخانه عشق بزرگتر و بزرگتر مي‏شود. و يا ممكن است آنها تغيير نكنند. من نمي‏گويم آنها بايد تغيير كنند. فقط مي‏گويم: اگر تغيير به وجود آمد با خوشي و شادماني آن را بپذير. اين يعني عدم وابستگي، اين يعني عشق بدون وابستگي. هر آنچه اتفاق مي‏افتد بركت است، بايد شكرگذار بود، همواره شكرگذار. سپس رفته رفته عشق ديگر يك رابطه نيست، حالتي از وجودتان است همينگونه نيز بايد باشد. وقتي كسي عشق مي‏ورزد، خداست.